Czyżby to młoda Gruszencja nad modrym ruczajem, wyciągająca ręce w stronę chabrowego nieba?
Sukienka w łączkę niesfornie zadarta, a w wodzie szczupaki i węgorze zamarły z wrażenia, filując niedyskretnie w rozkloszowaną… łączkę. haha

Cóż, starzy Górale prawią, że nie wchodzi się drugi raz do tej samej rzeki, ale w wyjątkach jest też jakaś magia.
Pozdrowienia :)

Auroro, miło mi, że czytasz i zawsze coś dla siebie znajdujesz w moich tekstach. Dziękuję :)

Sir... młodość Gruszki już się raczej nie wrati, choć starą się jeszcze nie czuje, heh. :)
Fota moja, bo podobno netowymi nie należy tutaj się posiłkować. Cyknięta ubiegłego lata; "wyposażona" w sporą dawkę błękitu, pasującego do wiersza. :)

Dzięki za zatrzymanie się i przeczytanie. :)

cudowny wiersz:) Fotkę pamiętam

Dziękuje Ewunia. :) Również za tamto strzelenie fotki... :)

Wejdźmy do rzeki bez obaw i bez opamiętania (patrz finał), a ona (w domyśle) niech nawet wystąpi z brzegów!

Po nas choćby potop!

Błękity - jak widzimy - to nie tylko Ocean Spokojny