Ani

Jeszcze wczoraj słuchałam, jak szumi.

A przed chwilą widziałam, jak wzbiera.

Gdy się tylko zamknęły drzwi za mną,

pomyślałam: Nie wrócę! Lecz teraz...

Szum mnie woła i szepcze, wciąż nęci.

Krajobrazy wybiera z nabrzeża.

Chce mnie z drogi odwołać powrotnej,

co prościutko do domu już zmierza.

Morze kwitnie w mych oczach falami.

Ciągle tuli się do mnie i łasi.

Ja mam pustkę wciąż w sercu, ze łzami

muszę zmagać się w ciszy, co dusi.

Bo to piękno się do mnie wciąż skrada,

żąda prostych i jasnych porównań.

Może kiedyś się uda mu nadać

taką treść, co ma wielkość i umiar.

Ale teraz odjeżdżać już pora.

We wspomnienia zapisać i w wiersze

moje ranne spotkanie z potworem,

co wieczorem wypełnił mi przestrzeń.