Zgrzytnęły sworznie i łańcuch śpiewa.

Trzymasz oparcie, już błysk w błękicie

oczu speszonych.

Szarpnęło... i ruch powolny, lecz przyśpieszony.

Świat

tak wysoki,

głupio zamglony.

Muzyka z nizin wypływa skocznie.

A ty w uśmiechu, woalce szczęścia,

krzyczysz i rekę chwytasz radośnie.

Poczekaj jeszcze

słońca odejścia.

Wagonik stary,

więc odpływamy.

Raz.

I znów i heja

w chmur dzikie lasy.

Białych jedwabi. Wiuu... wiatr szalony

łzy nam wyciska.

Bije pokłony.

Kropla obsycha.

Zgrzytnęło znowu – zakołysało.

W dół pędzi ziemia.

Wracamy miła.

Tu ziemia - halo...halo, no halo!

Cisza.

Dlaczego durna odśrodkowa

podobno (chyba, słyszałem) siła.

Nic nie urwała?

Nie obroniła?