Ulicą podwieszoną pod chmury 

na dwóch niebieskich wstążkach 

zaczynam poranne obchody 

od mostu do kina. 

Dozorczyni o pięknym głosie 

zbiera zakurzone liście 

specjalistka od miłości i wróżb 

królowa swych humorów. 

Szlachetne kruszce wyobraźni 

ześlizgują się po mnie 

słowa chrzęszczą i szeleszczą 

negatywny pejzaż lekkich mydlin. 

Piękne mowy muszą odfrunąć 

żadnego blasku szyderstwo harmonii 

rzeka zawraca swój bieg 

w przestworzach niknie pierwotna iskra. 

Może komputer wymyśli wątek 

zaprogramuje wiersz piosenkę 

to jest szczyt nieprawdopodobieństw 

zwykła obniżka formy pod koniec sezonu.