"I owcze pospołu niedowierzanie".
Dziękuję za wiersz.

Czy komplet gwiazdek za poprawność językową obejmują też napisanie słowa "nieprawda" rozłącznie?
Gratuluję oceniającemu.

Prawda nigdy nie zwycięża. Ale prawda zawsze jest prawdą. Dlatego zwycięża.
Taki paradoks.

Miło że wpadliście.

Z tą prawdą owszem dziwny paradoks .

Głównie ortograficzny paradoks.

U źródeł każdej liryki - w tym również poezji zaangażowanej - leży zamysł jej wygłaszania/śpiewania przed jak najszerszym audytorium

(byliny, folklor śpiewany, pieśni narodowe, patriotyczne, wojskowe itp. - to przecież w warstwie słownej czysta poezja, która "trafiła pod strzechy" i w krwioobieg wszystkich nosicieli języka)

wracając do głównego wątku: u żywotnych źródeł każdej liryki leży zamysł jej rozpowszechniania, wygłaszania, GŁOSZENIA.

Omawiany wiersz - to wzorcowy przykład tak rozumianej GŁOSZONEJ poezji, gdzie ni ortografia, ni interpunkcja, ni zapis graficzny nie są żadną kłodą-przeszkodą, by każdy, nawet ten Antek bosy, rozumiał jej jasny przekaz

Dysleksja i dysgrafia - to coraz bardziej powszechne na świecie zjawisko, które nikogo nie dyskryminuje tylko z tego powodu, że ten ktoś WIDZI/ZAPISUJE PISMO NIE NA PŁASZCZYŹNIE (jak to jest w przypadku większości czytających/piszących) A W TRÓJWYMIARZE.

Dyslektykami byli m.in. Albert Einstein, Mozart, Leonardo da Vinci, Pablo Picasso, Hans Chrystian Andersen, Walt Disney, W. Churchill (żeby wymienić tylko pierwszych lepszych) - i są nimi również, jako żywy dzisiejszy przykład, taki jeden z drugim Tom Cruise czy Bill Gates.

No- to ,,nie -prawda" - przyczepił się .
Puszczyk po prostu się mści bo mu wytykam że jest ignorantem.
A wierszyk jest trafny i sprawny więc wyje .
Pozdrawiam Emilio .

No i Emilio- nie zrozumie przesłania tego wiersza każdy.
Niewielu wie że właśnie zjawisko niedowierzania jest symbolem obecnych czasów . A brak wiedzy i zdziwienie rodzi drwinę oraz pogardę . I to w tym procesie rodzą się takie nazwy jak ,,kaczyzm" lub przypisywanie określania - faszysta.
K- woli wyjaśnienia- opisuję, piszę w miarę prosty sposób dość złożone procesy oraz zjawiska. Wielu ludzi powiedzmy - wykształconych jest na bakier z tą wiedzą lub dopiero przyswaja okruchy informacji. Wielu nie może wyrobić sobie zdania ani nawet odnieść się logicznie. W te miejsce powstaje bełkot - gadanie nie na temat i obrażanie. Na dowód poczytaj puszczyka - ale to dość szerokie zjawisko a Pu. jest w tym wypadku tylko przykładem.
Zwróć uwagę na argumentację lub agresję polityczną - to efekt niedowierzania historii.
Mało tego - poruszanie faktów może być nazwane antysemityzmem lub ksenofobią no i rasizmem.
Przykładowy docent nie uwierzy że w RPA mordowani są biali farmerzy i pierwsze co jego tępe , wykształcone lico pokarze to niedowierzanie aż w końcu gęba jego w wyniku mózgu przegrzania wypowie - ,rasista się znalazł"
Taż że nic nie jest proste.

Całkowicie zgadzam się z opiniami Emilii.
Do Jej stwierdzenia: "Omawiany wiersz - to wzorcowy przykład tak rozumianej GŁOSZONEJ poezji, gdzie ni ortografia, ni interpunkcja, ni zapis graficzny nie są żadną kłodą-przeszkodą, by każdy, nawet ten Antek bosy, rozumiał jej jasny przekaz", dodałbym tylko, że wykonawca na scenie koniecznie w hełmie, bo z widowni mogą lecieć różne przedmioty.

Emilio - jednak jak się okazuję muszę tłumaczyć swe wierszyki nawet ich znaczenie dosłowne. Nie wszyscy rozumieją a nieliczni potrafią zrozumieć istotę przekazu.
Zastanawiające -.... a wyobraź wiersze złożone- pokręcone - tu na publixo.

Fenomen tej liryki jest taki, że nie potrzebuje również A U T O R S K I C H wyjaśnień.

Z grubsza rzecz biorąc, wszyscy poeci świata dzielą się na tych,

co piszą zrozumiale nawet dla niewyrobionych Odbiorów,

i tych, co tworzą własne "dywany Sierpińskiego", i bez klucza dostępu kompletnie nie wiesz, "co poeta chciał przez to powiedzieć".

Autor zdecydowanie należy do tych pierwszych. Jeżeli budzi wśród Czytelników dyskusję, to nigdy nie stricte literacką, a jedynie spory polityczne. W tym sensie poezja nie jest dla niego ni formą, ni tworzywem, lecz jedynie maksymalnie prostym nośnikiem tego, co chce nam przekazać.

Nieprawda bardzo często - wbrew temu, co o niej myślimy - nie jest zaprzeczeniem prawdy, a jedynie "twoją prawdą, która dla mnie jest nieprawdą".

I vice versa: "moja prawda tylko dla ciebie jest nieprawdą". Jak w rodzinie, gdzie żona ma swoje racje, a mąż - swoje