Władysław Łopian rozwiązał zagadkę świata
tak dużo
Nie dasz mi niczego więcej Tekst 152 z 203 ze zbioru: poezja
| Autor | |
| Gatunek | poezja |
| Forma | wiersz / poemat |
| Data dodania | 2018-11-11 |
| Poprawność językowa | |
| Poziom literacki | |
| Wyświetleń | 1338 |
***
nie mówmy głośno
o tym że umarło serce
i świat chce się zestarzeć
nie posądzajmy kwiatów
w starym wazonie
o martwą ciszę i niechęć
nie dasz mi więcej niczego
ulotniła się czerwień i zapach
zostały puste krzesła przy stole
ptaki na oknie osądzają milczenie
spoglądają z ciekawością
na drewniany blat
na którym zdjęcia pożółkły od chłodu
dziwią się
już tylko one są zdolne do rozmów
nie dasz mi niczego więcej
nowe teksty
My nie tyle milczmy, co rozstańmy się. Tak będzie bardziej aligancko.
Skoro w tym twardym handlu "coś za coś" i tak nie dasz mi więcej niczego
oceny: bezbłędne / znakomite
nie posądzajmy kwiatów
w starym wazonie
o martwą ciszę i niechęć
/bo to nie one są tutaj martwe i niechętne/
nie dasz mi więcej niczego
(patrz kolejne wersy 2. i 3. strofy)
I nie dziwota, skoro żarłoczne jak jamochłon "ja" potrafi tylko brać. To dlatego w końcu liryczny "ty" poszedł po rozum i zakręcił swój kurek z darami, co definitywnie zamknęło temat dawania w nieskończoność