Bardzo ładny wiersz.

Ten wiersz - to wyraz ostrej alienacji lirycznego "ja", jego skrajnego pesymizmu i towarzyszącego mu wszechobecnego lęku,

którym jednak wciąż "przyświeca" zachwyt dla piękna tej dookoła nas wszędzie marności oraz skra nadziei, że coś się jeszcze lepszego wypatrzy, milszego dojrzy, cieplejszego podsłucha (patrz nagłówek), czymś jeszcze dobrym duszę strapioną ukoi i pocieszy.

Mnie bardzo pociesza i koi myśl, że -trawestując Mickiewicza- WSZYSCY mamy serce i WSZYSCY także patrzymy w serce,

uważnie wsłuchując się w jego miarowe spokojne bicie

Dziękuję, szczególnie Emilii która niezmiennie mnie zadziwia :)