Trotsigo, dzięki za komentarz. Jak dla mnie, to jeszcze nie jest tasiemiec, jak nazywasz ten tekst. Nie chciałam rozbijać wiersza na zwrotki, bo trzymałam się wiernie oryginału.
Ten wiersz uderzył mnie swoją wymową, jest bardzo mocny w wyrazie, autorka akceptuje nienawiść w sobie w taki sposób, że mam dreszcze. Nie wiem, czy nienawiść jej związana była z nazizmem. Ricarda Huch żyła w latach 1864 - 1947 i już na początku zdystansowała się od systemu w Niemczech, potem wybrała, jak piszą, "emigrację wewnętrzną". A i w życiu osobistym miała swoje przejścia - dwa małżeństwa, zakończone rozwodami. Drugie małżeństwo z byłym mężem siostry Lily, w którym się kochała jako młodziutka dziewczyna. Pierwsze małżeństwo z włoskim dentystą, który wdał się w romans z jej siostrzenicą, córką siostry Lily, i wtedy oba małżeństwa się rozpadły (jej z dentystą i siostry Lily).
Poza tym Ricarda Huch była bardzo interesującą osobą. Studiowała w Szwajcarii historię, filozofię i filologię. W tym czasie kobiety nie mogły jeszcze studować w Niemczech, dlatego musiała wyjechać. Miała kontakt z ruchem feministycznym tamtych czasów.

Korekta, siostra Ricardy Huch nazywała się Lilly, nie Lily. :)

To ciekawy temat: tak bardzo nasz, europejski chrześcijański mit przebaczenia jest w istocie kruchy jak ta tafla szkła, gdyż tak naprawdę czyjeś przyznanie się do winy i "przepraszam" mają zbawienną moc tylko do najbliższego progu.

Lwie pamiętające serce NIKOMU - ni winnym, ni niewinnym - niczego nie daruje.

To prawo kłów i pazurów, na którym nasz świat się kręci niezależnie od głośnych deklaracji, że niby "przebaczamy i prosimy o przebaczenie"

Bardzo kobiece, aż do bólu.

Żaden kłamca nie wybieli złego
Od przekleństwa nie uwolni przeklętego


(patrz nieśmiertelne memento dla nas-śmiertelnych)

To dlatego TYLKO RAZ można wejść do tego samego bagna. W tym sensie złoczyńca na sąsiednim krzyżu /któremu sam Chrystus wybaczył/ dla nas na zawsze pozostanie nie niewinnym barankiem,

a tym, kim był:

z ł o c z y ń c ą