Nie warto kochany opłakiwać lata,

choć matka natura pejzaże odmieni.

Rozbielone zimą - wiosną zieleń zwraca.

My serca dogrzejmy jeszcze przy jesieni.

Dopóki łaskawa na wspólne spacery -

rozognionym parkiem wśród tańczących liści,

rozmowy bez końca i twój uśmiech szczery,

nadzieję na miłość, by mogła się ziścić.

Na ławeczce wyznań przygarniesz ramieniem.

We mgle utoniemy, znikniemy dla świata.

Czy to chłód najmilszy? Może serca drżenie -

iskrą namiętności między nas się wkrada?

Przedwieczorną ciszę dostrajają ptaki.

Milkną niespodzianie, znużone śpiewaniem.

Czułym pocałunkiem mokre usta wabisz.

Spadający kasztan świadkiem nagłych pragnień.

Podnosisz go z ziemi, darujesz w prezencie.

Zamykasz talizman w mojej drobnej dłoni.

Szepczesz - kochać ciebie to największe szczęście.

Noś zawsze w kieszeni, by przed złem ochronił.

Nie warto kochana opłakiwać lata,

kiedy cudna jesień pejzaże odmienia.

O nasze uczucia już dzisiaj bogatsza,

rozpuści warkocze w ochrach i czerwieniach.