Tekst 136 z 170 ze zbioru: wiersze okolicznościowe
Autor | |
Gatunek | satyra / groteska |
Forma | wiersz / poemat |
Data dodania | 2019-03-26 |
Poprawność językowa | |
Poziom literacki | |
Wyświetleń | 1484 |
Lubić i się czubić
Jak to jest,
Gdy ktoś, kto lubi się lubić,
Spotyka kogoś,
Kto lubi się czubić?
Lubić i się czubić,
Z uśmiechem,
Nie jest grzechem...
A brzmi, pięknym echem...
Kto się lubi czubić,
Nie zawsze da się lubić,
Nawet, gdy zasługuje...
Gdybyśmy umieli się czubić
Z uśmiechem, jakim pięknym echem,
By to brzmiało...
Lubmy się i czubmy!
Takie zawołanie...
Proszę mi wybaczyć,
Nic złego się nie stanie,
Kiedy się czubimy,
Ale lubimy...
Gorzej, gdy się nie znosimy...
I wzajemnie, potajemnie,
Jeden, drugiego,
Tępimy...
Oby tacy,
Nie doczekali,
Zimy...
To wcale nie jest takie trudne, tylko potrzeba trochę empatii dla drugiego człowieka. Szanujmy siebie nawzajem bez względu na przekonania a wtedy można się i czubić i lubić :) Pozdrawiam :)
oceny: bezbłędne / znakomite
Nie czubmy,
Panowie
I panie,
Bo to jest
N a s z taniec!