Przejdź do komentarzyLubić i się czubić
Tekst 136 z 170 ze zbioru: wiersze okolicznościowe
Autor
Gatuneksatyra / groteska
Formawiersz / poemat
Data dodania2019-03-26
Poprawność językowa
Poziom literacki
Wyświetleń1484

Lubić i się czubić


Jak to jest,

Gdy ktoś, kto lubi się lubić,

Spotyka kogoś,

Kto lubi się czubić?

Lubić i się czubić,

Z uśmiechem,

Nie jest grzechem...

A brzmi, pięknym echem...

Kto się lubi czubić,

Nie zawsze da się lubić,

Nawet, gdy zasługuje...

Gdybyśmy umieli się czubić

Z uśmiechem, jakim pięknym echem,

By to brzmiało...

Lubmy się i czubmy!

Takie zawołanie...

Proszę mi wybaczyć,

Nic złego się nie stanie,

Kiedy się czubimy,

Ale lubimy...

Gorzej, gdy się nie znosimy...

I wzajemnie, potajemnie,

Jeden, drugiego,

Tępimy...

Oby tacy,

Nie doczekali,

Zimy...

  Spis treści zbioru
Komentarze (4)
oceny: poprawność językowa / poziom literacki
avatar
Dzięki trotsigo, za tych kilka słów.
avatar
Bardzo na czasie i dosadnie chociaż lekko napisane :)
To wcale nie jest takie trudne, tylko potrzeba trochę empatii dla drugiego człowieka. Szanujmy siebie nawzajem bez względu na przekonania a wtedy można się i czubić i lubić :) Pozdrawiam :)
avatar
Kto się lubi, a się czubi, powinien pójść do psychiatry
avatar
Się lubmy,
Nie czubmy,
Panowie
I panie,
Bo to jest
N a s z taniec!
© 2010-2016 by Creative Media
×