Ona

W szkiełach lusteraka,które upadło

jakby życie wymknęło się z rąk,

granice pomiędzy widzeniem a czuciem

określa brzeg tafl szkła,

za którą twarz chowa się w ciele.

Wkula w siebie ramiona

bojąc się,żeby przypadkowość nie nadała jej imienia,

które przylgnie do niej na zbyt długo.

Patrzac na korony drzew przyodziewa się w marzenia.

Otula nitkami wierzby płaczącej.

Cichnie w niej lęk.

Nieruchomieje łza na której siada motyl.

Jej twarz na skrawku tafli lustra,

scalona z fragmentów jej wnętrza,

porozrzucantch po życiu

odzyskuje siebie.

Podchodzi do płaczących dziewczyn,

całuje je w łzy, na których siada motyl.