przed domem którego już nie ma

zakwitły bzami westchnienia

rozpostarł się blady cień

starych drzew

i cisza

zamknęła w grób śpiew

nie patrzą już oczy zza węgła

i palce nie strzegą tajemnic

dom stoi

lecz żywych przysięga

odeszła

powoli 

do domu którego już nie ma

prowadzą tylko wspomnienia

bo ścieżek całkiem w nich brak

a drzwi otwierają się wspak

a oknom odebrał czas wzrok

na ścianach rozłożył się mrok

tajemnic i niepamięci

i w domu tym tylko zostały

dwa lustra i cztery zegary

i fotografie sprzed stu lat

nad domem którego już nie ma

niebiesko niebiesko i błogo

obłokiem ktoś ręce wyciera

i błogosławi na nowo

nie modlił się już od dawna

choć mógłby ciszą i szeptem

wieczorem na wiecznych klawiszach

do snu zagra deszczem

nie teraz bo jeszcze dzień płynie

rzeczułką strumykiem jak nić

przy domu w odległej krainie

co znowu chce być