Na tej oto obczyźnie gryzę wdowi chleb.

Niebo, ptak, czereśnie- leżę na wznak,

oko moje formatuje krajobraz w trzęsawiskach.

Wieś moja bliska, i lody z zielonej budki

smaki dzieciństwa, jak Litwa co nie zginie.

Likierek podpijany u wujostwa i rózgi.

Wcirusy ileż tego było, za ucho tarmosili, bili.

Płytkie sadzawki i komary, noce i dnie, nenufary.

Kościółek biały, pierwsze wino, ułański śpiew.

Baby w głupich czapkach nieprzystojne i ja.

Cały na niebiesko w mundurze i berecie krzywym,

za plecami śmierć, mogiła ciemna nad oceany.

Nie zdążę na ojczyźniany piaszczysty brzeg,

żal żem ruszył po dolary, iżem szczezł niepochowany.