W galerii poetyckiej - która, jak to widzimy także na naszym publixo.com, jest nieskończonym ciągiem bardzo różnych gatunków literackich od fraszki i facecji, przez wiersze patriotyczne, po lirykę religijną i tzw. ody do woody -

a zatem w potężnej tej galerii TA Twórczość jest już w kanonie polskiej poezji 3. tysiąclecia n.e.

Dlaczego?

To proste: BO JEST UNIWERSALNA? ZROZUMIAŁA WSZĘDZIE I ZAWSZE POD KAŻDĄ SZEROKOŚCIĄ GEOGRAFICZNĄ?

Kogo nie porusza taka jak ta oto spowiedź:

tyle już drogi za mną, że aż strach zawrócić
nie cofam się przed sobą, którą nadal jestem
/pomimo lat trudnych doświadczeń na własnym garbie/
spod nóg wymiatam kłody i ostre kamienie
/bo ten nasz topos - to zawsze krzywa skokowa tylko pionowo pod górkę/
i dojdę, gdzie dam radę, gdzie licho mnie niesie
lub gdzie Bóg prowadzi
/gdyż to nie my, lecz inni - w tym Gwiazda Przewodniczka - decydują o tym, dokąd - i po co - "dochodzimy", odchodząc/

Można uklęknąć pod wrażeniem siły tego wyrazu. Nie zrobimy tego jednak, gdyż, trawestując ostatnie frazy,

kolana tylko stale jak relikwie musisz chronić
bo ci klękać nieswojo nawet, gdy u źródła
spękane od pragnienia usta chciałeś zwilżyć
a ty jak jakiś głupi ostatni baran tylko stoisz

Nie możesz padać na kolana w tym wieku, bo już z nich się więcej nie podźwigniesz!

Wszystkie chrobre dęby umierają, stojąc!