Halo Pisklaka!

Na chybił trafił otwieram „Mowę wiązaną” tułacza, szkolną nagrodę za moją pracę u podstaw… Strona 177:

„ My, wydrążeni ludzie

My, chochołowi ludzie

Razem się kołyszemy

Głowa napełnia nam słoma

Nie znaczy nic nasz mowa

Kiedy do siebie szepczemy”

Choinka chochołów

Świąteczna choinka w tym roku,

wsparta na kulach.

Bombki grają w pokera,

lecz zamiast karety

- Kaleta

snuje odwróconą parafrazę

brunatnego zbawiciela w Reichstagu,

o kagańcach,

w których władza trzyma Temidę:

w Niemczech,

Belgii,

Hiszpanii,

Rumunii,

Grecji,

Słowacji,

We Francji,

W Irlandii,

Albanii,

Serbii,

Chorwacji,

Macedonii,

Tracji,

na Madagaskarze i w San Escobar…

I gdzie zechcesz jeszcze.

A zamiast cukierków

- Ozdoba.

Jak beczka „Patykiem pisane”,

które wlewasz do gara,

podgrzewasz, odsiarczasz,

by żłopać to polskie Amontillado.

Upojony nie czujesz,

kiedy zamurowują cię żywcem.

Zamiast korowodu kolorowych łańcuchów

- Kantak.

Jak wysublimowany kantar, który zakładasz osłu,

by karnie tkwił na stanowisku.

I zamiast gwiazdy lub szpica na szczycie

- Piotrowicz.

Jak ptasia kupa z niebios.

Jak źdźbło trawy,

któremu niestraszny żaden huragan,

ni awantura przy wigilijnym stole.

A pod obrusem przy tym stole

- Pawłowicz, z preambułą na ustach,

wykwintną jak hamburger z Maca.