przyznaję, była taka chwila 

można by ją opisać dosadnie, porównać 

do lalki Barbie bez oczu 

i z odciętymi dłońmi 

(dziewczynce nie spodobała się 

brzydka zabawka) 

albo popsutej karuzeli 

która wiruje coraz szybciej 

wyrzucając wrzeszczących pasażerów 

(chłopiec bywa okrutny) 

powspominajmy: 

(włącz telewizor, już dziewiętnasta) 

momecik jakby będący urywkiem 

Misia Uszatka 

(moje kwestie, rezolutno-durnym 

tonem wygłasza Czechowicz) 

cholernie lalkarski i przaśny 

biorę udział, nawet za cenę godności 

(no dobrze - jestem prowadzony 

na niewidzialnych drucikach) 

stoisz poza kadrem. pytam, starając się 

nie kierować plastikowych oczek 

prosto w kamerę: 

czy da się wyciąć na na skórze haiku 

tak, by po zagojeniu się ran 

blizny układały się w list miłosny? 

struktura porażki: sieć wzajemnie 

opatających się pajęczyn 

zaciśniętych gordyjsko węzłów 

(postać z dobranocki 

ma na szyi niezdejmowalny krawat) 

wewnątrz nas - przepalone kadry 

taśmy, z których nie uda się 

oczytać nic poza cieniami 

ledwie słyszalnym szeptem: wracaj 

próby ucieczki z machiny (uważajcie - użyję 

śmiesznego słowa) sponiewierawczej 

(z publiki dobiega ciężka do 

zniesienia cisza) 

przeważnie kończą się tak samo: 

nie ruszam się nawet na krok 

siedzę na schodach. robi się ciemno 

(`pora na dobranoc, bo już księżyc świeci`) 

krzyczę: wracam 

z całych sił staram się wierzyć 

w istnienie morału