Namalowany w wielu wersjach kolorystycznych gdzieś daleko od Polski het! za górami, za lasami dawno-dawno temu (w końcówce XIX wieku) "Krzyk" wybitnego norweskiego malarza, Edvarda Muncha - patrz nagłówek i kolejne refreny tego protest-songu - to oczywiste tło historyczno-artystyczne dla scenerii piekła Auschwitz:

druty
wieżyczki
swastyki

/i dalej/

baraki
prycze
szkielety

/i jeszcze dalej/

piece
kominy
popioły

/i można tak te obrazy-zwrotki mnożyć w nieskończoność - patrz chociażby jeden tylko zestaw źródłowy w postaci powojennej twórczości Tadeusza Borowskiego i takie jego słynne teksty jak "Proszę państwa do gazu", "Opowiadania", "Pożegnanie z Marią" - czy inna jeszcze "Apokalipsa: wojna 1939 - 1945" Wacława Pieńkowskiego rozdział "Stutthof", bo chociaż to wcale nie Oświęcim, to obrazy, dymy z krematoriów, głód, strzały i wrzaski te same/

zabici
niezłomni
przeklęci

głód
szubienica
wszawica

itp., itp.

Po 75 latach od wyzwolenia ostatnich więźniów KL Auschwitz - małych dzieci - trzeba zaiste TĘGIEGO PIÓRA, żeby tego tematu (mówiąc maksymalnie prosto i obrazowo) zwyczajnie nie skopać.

W literaturze świata - a to jest ta działka, którą tutaj uprawiamy! - nie wystarczy już dzisiaj pisać o wszystkim wszystko, co Bozia ci dała, i jak ślina nam leci.

TRZEBA PISAĆ Z PIETYZMEM I POSZANOWANIEM DLA DOROBKU WIELKICH WIELKICH, inaczej to, co tutaj "opisujesz", jak kabareciarz czy cyrkowy klaun jedynie ośmieszysz - i buty sobie o to wytrzesz.

Protest-song "Munch w Auschwitz" - to wyraźnie dzisiejszy, głośny KRZYK nie jakiegoś anonimowego Kowalskiego, a światowca-Europejczyka. Nie wystarczy już nam dzisiaj ta sarmacka Matejkowska stylistyka, żeby pisać o zbrodniach ludobójstwa - trzeba użyć takich środków artystycznego wyrazu, by to świat w końcu USŁYSZAŁ