Więzy wspólnoty

Stoimy przed mogiłą — tuż przed brzozą

I wciąż patrzymy na krzyż — drewniany

A niewidzialne promienie — z diagnozą

Kardiogramem naród jest scalany

Serca tworzą ołtarz Ojczyzny — płonie

I wiernych wtula w zbawczy głos nieba

Czasem cicha kropla spadnie w pokłonie

W królestwo niesie jak kromkę chleba

Żaden obcy nie odbierze wolności

Nawet śmierć rzucająca złe cienie

Kto własną krwawicą uświęcił włości

Na wieki zachował wierne mienie

Ci co mają zerwaną nici z Ojczyzną

Pełzną - liżąc obce źdźbła możności

Zauroczeni szkatuły tężyzną

Brną w arkana tworzonej podłości