poemat bezsenny

być jak pamiętnik pisany w segregatorze

gdzie dni - wymienne, niczym kartki

zamazywalne, gotowe do zabazgrania

by dało się je podrzeć

potem - jakby nigdy nic - wpiąć nowe

na zastępstwo (jako protezę?)

tyle błędów można by popełnić!

draństw, skurczystństw - widzisz je?

nie przypatruj się za długo. trzeba się bać

na świecie kłębią się wszelacy

policjanci, sędziowie

inni skurwyzamordyści uczuleni na takie fantazje

***

i kolejna myśl:

jak dobrze pójdzie

ktoś mi - może! - napisze zwrotkę

albo nawet dwie

i staną się, już od pierwszej chwili

tekstem piosenki, której nigdy nie zaśpiewam

z przekory. bo cisza nocna (nie wolno drzeć ryja

w godzinach 23.00 - 11.00 rano

przerywać snu miłym, skacowanym ludziom)

a może po prostu z lenistwa

albo z powodu choroby

gdy w spalonym gardle wyrośnie mi agawa

***

i kolejne myślisko:

każdy wiersz jest kolażem, trzeba tylko być

wystarczająco pijanym, by to dostrzec.

(rzeczy prozaiczne, jak płyn do mycia naczyń

powieść, albo klej biurowy - też są kolażami)

***

no zlituj się, napisz zwrotkę

o której wspominam na początku tego tekstu

niech będzie o czymkolwiek

byle do rymu i wspak

albo się wkurzę i sam to zrobię

a wtedy nie będzie tak miło

- tego chcesz?

2/3 października 2020 r.