Zagubiona jestem w morzu wątpliwości.

Bezustannie  próbuje zebrać myśli  ,które wciąż krążą ,gdzieś nieposkładane.

Nie potrafię  odnaleźć właściwej dla siebie drogi.

Codziennie , więc  biegnę, aż czasem brakuje tchu.

Przechodnie nadaremnie próbują  mnie zatrzymać.

Podpowiadając   , jak powinnam się zachować.

Jednak , ja jestem głucha na ich wołanie.

Tylko ten głos, który ciągle jest  gdzieś  w świadomości, brzmi niesłychanie  znajomo  i tak czule do mnie przemawia.

Z niezwykłą miłością i troską.

Zatrzymując się na chwilę, aby odpocząć, wsłuchuję się w jego kojący ton.

Po chwili znajduję odpowiedź na wiele  nurtujacych  pytań.

Czuje się wtedy spokojna i wolna od wszelkich trosk.

Ślady niepewności na mojej twarzy stopniowo się zacierają.

Mogę z uśmiechem budząc się witać kolejny dzień.