Demontaż niewiary

Najpierw trzeba zobaczyć odsunięty kamień

Potem ostrożnie zajrzeć do środka

Tak, żeby klepki niewiary się pogubiły

W duszę spłynęła nadzieja słodka

Jeśli są w nim wonności, wchłaniać je płucami

Zniknie zwyrodnienie – zetli się w pył

Jeśli mirra i aloes, cenna wyprawka

O której świat w swej wędrówce marzył

Kiedy  letarg owiniemy białym płótnem

Nim wywiozą do wiecznego miasta

To z szkieletu wydobędą się skrzydła wiary

I ptakiem zaśpiewa  miłość czysta

Ujrzymy w otwartej bramie niebo na ziemi

I  świeże rany na dłoniach Mistrza

Słyszymy wołanie ucznia: „Pan mój i Bóg mój” ( J 20,26)

Wiara otwiera świątynię wnętrza