Niebo bezchmurne daj mi, o Boże!

Ciszę przed burzą i światło w mroku.

Podaj mi rękę, gdy będzie gorzej

A świat się zmniejszy w optyce lotu.

Grzechy mi odpuść, kar nie nakładaj!

Wybij mi z głowy kamienne myśli.

Ciało zachowaj, duszy nie smagaj,

Daj sen o życiu, który się ziści.

Niech dzwon zabije i mnie zatrzyma,

Kiedy coś mówisz, a ja nie słucham,

Bo po drabinie ciągle się wspinam.

I jestem ślepa, i jestem głucha...

Otrzyj łzy z powiek, utul jak dziecko,

Gdy świat mnie zrani, złamie jak trzcinę.

Chociaż mój wierszyk brzmi staroświecko,

wyglądam tylko na literacinę,

Spróbuję spisać wszystko od serca:

Czego się boję, co mnie przeraża.

Na pewno wtedy dowiem się więcej,

O sobie samej i o wyrazach.

Może to będzie ostatni akord,

Którym wypełnię swe przeznaczenie.

Na razie czekam na podpowiedzi,

Do usłyszenia, Twoje stworzenie!