W poczuciu, że ktoś tutaj musi mnie ocenić jako kolaboranta, albo kto inny jeszcze inaczej, czyli w poczuciu obowiązku, bo jest obowiązkiem, czy też jestem zobowiązany dać tutaj trochę pożywki dla asów i znawców literatury.
To jest taki wierz, co jest w nim smutku więcej niż liści w parku jurajskim. A to dlatego, że jak przy smutku nie staje nic co by nim nie było, to się wydaje że tego smutku jest tak wiele. Ale, cóż, pora wspomnieć minione lata, bo ja też tak jakoś w klimacie tego wiersza kiedyś bujałem ropę naftową, więc, powiadam, wiersz jest smutny. Ale z tego smutku się wychodzi.

A, dam jakieś oceny. Co, ja nie mogę ocen dać? Dam oceny takie trochę niemerytoryczne i bardziej na wyczucie.

Jeśli można coś poradzić.
Nie używać alkoholu. Nie używać roślin zawierających substancje. Nie używać agresji.

Powolutku sobie obserwować, co tam się dzieje w środku, w środowisku intelektualnym, to co się tam człowiekowi przewija i udaje głupiego że nie myśli.
Dystansować się.
Nie chodzić do lekarzy od czubków, bo oni tylko czekają żeby kogoś wpisać na listę, czemu się prawie wcale nie dziwię, bo mają z tego kasę.

Nie jest tak źle to tylko wiersz o znajomych , którzy płyną ja bardziej przy rodzinie:)

Dziękuję za poczytanie Arcydzieło:)


Miłego i spokojnego weekendu:)