- A z woli Bożej! - odparł pop. -

Czy ktokolwiek z was słyszał o tym,

Jak zbuntowali się poddani

Szlachcica Obrubkowa

W guberni Przestrach

Powiatu Nieoddychaj

We wsi Smolne Duby?..

Podobnie, jak to czytasz w gazetach o pożarach -

Zawsze *przyczyna pozostaje nieznana*, tak też i tu:

Do dzisiaj nikt nic nie wie - ni komendant powiatowej policji,

Ni wyższe naczalstwo, dosłownie nikt nie ma pojęcia,

Jak to się mogło zdarzyć, że wyszło takie draństwo.*)

Potrzeba było prawdziwego męstwa, stanowczości;

Sam wysłannik cara trzymał wtedy mowę do tego chamstwa.

I tak, i siak próbuje: raz wszystkich równo z błotem miesza

I ramionami w złotych epoletach pięścią wymachuje,

To znowu przymilnie jak ten gołąbeczek grucha

I pierś całą w krzyżach carskich na cztery strony świata pręży.

Zbytecznie tak się trudził i ludzi wyklinał,

A te jego miłe obiecanki już całkiem niepojęte!

Wystarczyłoby przecież, żeby tylko to wtedy powiedział:

*Chłopstwo prawosławne!

Matka-Rosja! Car - ojczulek!*

Nic więcej!

W końcu doszło do tego,

Że w tych nerwach chcieli już

Rozkaz wydać naszym żołnierzykom: - Cel - pal!

Kiedy jednemu z pisarzy gminy przyszła do głowy

Myśl szczęśliwa, i naczelnikowi o Jermile

Powiedział: *Ludzie uwierzą tylko jemu,

Naród tylko jego posłucha...*

- Wezwać mi tu tego człowieka, a żywo!

1865

.......................................................................................

*) wyszło takie draństwo - na reformę 1861 r. chłopi w całej Rosji odpowiedzieli buntem. Aby zachować *spokój i porządek*,  Aleksander II wysłał ze swej świty do wszystkich guberni fligel-adiutantów i generał-majorów, którzy mieli prawo do *wszelkich działań w imieniu władzy najwyższej*. Losy Jermiły ze względu na ówczesną cenzurę w tym poemacie są nie do końca dopowiedziane; możemy się jedynie domyślać, że  stanął on po stronie buntowników i to dlatego trafił do twierdzy.