(Cytat w tekscie pochodzi z piosenki pt.: DWA RAZY NIC)

nie był nad wyraz wesoły,

nie była przesadnie smutna.

z niego - żaden aniołek,

a ona nie była bóstwem.

ulica też całkiem zwyczajna;

szli średnio szczęśliwi przechodnie -

nie smutne przesadnie madonny

i wcale nieświęci panowie.

i miasto było przeciętne -

architekt z umiarem zaszalał.

dreptało ulicą nieszczęście,

co chciało, zwyczajnie, się zalać.

gdzieś w barze, gdzie barman polewa,

a kompan pijany “na zdrowie”

nieszczęściu nieszczęścia wyśpiewa,

pijane pij-prawdy opowie.

nieszczęście nie było ogromne -

pod czapką się schować dało.

nie wiedzą więc zwykli przechodnie,

że ich przed kwadransem mijało -

po drodze do baru - na skwerze.

nie-anioł, nie-donna, nie-święty

o szczęściu, co skarbem, marzyli -

niezwykłym, wprost nieprzeciętnym!

nieszczęście spod czapki (pijane)

drapnęło się w głowę (chwiał bar),

gdy z szafy grającej wybrzmiało,

że `dwie biedy, to już skarb…!”.