jak to się mówi: monday — mold day. 

trzeba to przyjąć na chłodno, w zasadzie 

— pogodzić się. kolejny tydzień do zlecenia. 

wybijam się na niepodległość, uciekam spod 

panowania kalendarzy i zegarów. ten tekst 

nie ma racji, to kłamczuszek. mówi języczkami. 

te — dosyć szybko zostają przeistoczone 

w obsypujące się z drzew niczym liście 

słoneczne refleksy. 

snuję się po chacie. `drzwi zmieniły się w ścianę 

i już nie wyjdziesz` — mówi ktoś w  drugim pokoju. 

mieszam w saganie z zupą. rozdygotana taśma, 

machina do nawijania szajby wymaga remontu. 

jutro — Święto Tribali. w telewizji znów będą 

transmitowane przemarsze uśmiechniętych karków 

pyszniących się zakwitającymi na bławatkowo 

niemodnymi dziarami. 

gotuje się. trzeba zdjąć z ognia rodową emalię 

(służy już trzeciemu pokoleniu, pobabciny gar). 

nalane, paruje w misce. żółte i z kosteczką. 

chyba nie będzie mi smakować 

(przypominam: tekstowi się łże). 

wewnątrz maszynki ktoś się gnieździ. 

może obrał ją za tymczasowe lokum. 

w najgorszym razie: osiedlił się jakiś 

cholerny żul, co będzie szantażować: 

`daj na bro, albo całkiem poplączę taśmę`. 

mam zamiar zostawiać ex-librisy. gdzie tylko 

się da. wyjść i pieczętować okolicę. 

naklejać wlepki, mazać `graffiti` po przystankach 

i kontenerach na używaną odzież, 

po wiatach śmietnikowych. 

licząc na odzew. że nawiążę kontakt 

z kimś, kto podzieli się ideą, większą 

niż ta tutaj: żreć, istnieć, cieszyć się 

z byle czego 

(gęsto, wstecznie i do własnej głowy daleko). 

że zza bloków, spomiędzy siedzeń ostatniego 

ikarusa, który kursuje na regularnej linii 

wychynie On. mój dekonstruktor, cały w 

rozkwieconych dziarach. przystawi mi 

pieczątkę na środku czoła 

i będę miał z czym się obnosić, 

co pokazywać z dumą 

na zjazdach eks-gimbusiarstwa 

na zlocie honorowych twórców memów 

(choć coś mi mówi, że mało kto zwróciłby 

uwagę, mój nowy look spotkałoby się 

z raczej  chłodnym przyjęciem). 

pierwsza łyżka. fuj. smak zupy przywodzący 

na myśl awaryjny rzut ścieków 

albo wojnę w Somalii. 

ten tekst ciągle kłamie. to dosyć prosta 

rymowanka. pleśnieje mi się bez powodu. 

wielkie idee bywają niestrawne 

jak przedwczorajsza kaszanka. 

maszyna pracuje coraz głośniej. zaglądam. 

kto tam wpuścił wytatuowanego lumpa?