Truizm: są dwa światy naszego przebywania: realny i PiS-owski. Sprowadzając rzecz do psich ras, jeden ujada dyszkantem, drugi ma stentorowy głos. Mały jest przygłuchy, więc się upewnia, czy jego szczekanie słychać dostatecznie wyraźnie i robi to bez przerwy, duży jest powściągliwy: warknie raz i małego nie ma, lub włazi do budy wołając kumpli na odsiecz. A wtedy nie ma zmiłuj, bo większy jest zajazgotany na amen.

Niewielki ma się za lepszy sort, prawie rodowodową kamarylę, niemal ekskluzywne grono z metryczkami. Tak zadecydowały masy ogoniastych kurdupli; z masami nikt jeszcze nie wygrał.

*

Bułhakow stworzył groteskowe opowiadanie o uczłowieczeniu pieska za pomocą przeszczepu martwego mózgu ludzia. W ten sposób ze zwykłego kundla powstał obywatel o nieinteligentnych parametrach wściekłego konfidenta i komunisty. Kapował na wszystkich, którzy mu pomogli. Profesora, który go nakarmił, przygarnął do swojego domu i zoperował, wysiudał z mieszkania, bo zwietrzył, iż bardziej mu się opłaca być kanalią, aniżeli wdzięcznym.

Powiastka o poczciwej psince rozwiewa wszelkie wątpliwości co do tamecznego ustroju. System ten zresztą słynął z tego, że odwrotnie jak Midas w złoto, tak on w gnój zmieniał, za co się zabrał.

Zmierzamy w stronę powrotu do ZSRR i PRL; też pragniemy dokonać przekształcenia durnia w mędrca i też potrafimy zepsuć co się da. To nas oddala od Unii. Może więc lepiej byłoby nie upierać się przy otrzymaniu TERAZ miliardów z funduszu odbudowy? Może więc byłoby warto dać sobie na wstrzymanie? Zaczekać, aż przyjdzie nowa władza? Gdy obecny koszmar odejdzie w chlubną niepamięć? Dopiero wówczas wziąć się za rzeczywistą naprawę kraju?