I

Tam perspektywa jawi się szklaną banią

niebo posiada pułap, ziemia gęstość (u)miarkowaną;

z górami pagórki zawsze są z okien mile oglądane -

Świat inny, niekoniecznie mój, bo oto nostalgia

już psim zębem łapie za nogę, o rękaw zahacza,

o spłowiałe kolory, o siedziby wymarłe,

gdy ja pętam się blada niby znikąd mara

krzycząc przez drogę do kogoś, żeby suchą stopą

rzekę sforsował szarą jak ten ścierny papier.

Którą ścieżką do domu, pytam siebie przekornie?

Psychodeliczne Światło przeźroczyście spogląda

na mnie - choć wymęczoną - jeszcze całkiem żwawą,

gdyż akurat wtedy będę mogła zasnąć

pod zieloną kołdrą na wieczność. Niedokonaną

II

Krakowskiej wiosny elegancja:

bergamotka, bób tonka, korzeń

kremowego irysa i fiołkowa woń

piżmo ketmii, dżdżu zapach

ziemisty, dystyngowana paczula

III

Umarły Poeta konstatuje: Ta

sama pani w fiołkowej sukni,

która odmówiła mi spotkania na

Krupniczej, teraz zawsze czyta

moje wiersze, kiedy zmarznie

IV

Zapachniało słodko jabłonią

rozkwitłą majem na blado i

różowo; podobnie moja Diora

Diorella woda, pytanie tylko

kiedy? Ja... Nie pamiętam...

V

Także i dobre jest to, kiedy

bezradność, gdy odrzucenie

albo spóźnienie (się) i powrót

tą samą drogą z mieszkania do

domu z niewiadomą przyszłością

VI

Wiatr tarmosi zapachem

z lila wyblakłym przekwitem

bzów, które nie zdążyły

zaszaleć wtedy, gdy był

na nie czas. Zamróz zwarzył

VII

Powietrze rozsypane dżdżem -

wszystko na potęgę kwitnie:

jeszcze biały bez z tym dzikim

też białym. Szpalery drzew

tupię przez szmaragdowe miasto