pomyliłaś drzwi i pukasz do niewłaściwych

tam kochają się akurat namiętnie

z krzykiem na ustach

los jest przewrotny i mściwy więc

znowu stoisz po złej stronie

lustra

nie rusz dzwonka bo przerwiesz uniesienie

pomiędzy mchem a koroną drzewa

oni tobie przebaczą i ty przebacz

nic nie widać – to tylko cienie

powitać cię w progu jak sen nocy letniej

czy jak cymbał brzmiący albo miedź brzęcząca

jak grom co bezchmurne niebo przetnie

jak pieśń

jak żal

jak zimą gorąca opończa

przesuń dłonią po karku dotknij sutków

zamknij oczy i poczuj wyże

dotykaj…

dotykaj do skutku

pogłaskaj drzwi i zejdź piętro niżej