Srebrzysty świerk

P

r

o

s

t

y

jak

boska

strzała

doskonała

stary świerk

stoi posiwiały

dźwiga srbrzysto

zielone przyodzienie

ciągle walczy z wiatrami

długimi mocnymi ramionami

pragnie dosięgnąć białej chmury

cicho śpiącej nad modrym stawem

spogląda w lustro kryształowej wody

on jeszcze przystojny zdrowy i wspaniały

ich lata młodości wspomina posiwiała brzoza

pochylona tuli się w jego mocnych ramionach

wplata mu swoje delikatne palce w ciepłe dłonie

stary przyjaciel wiatr cicho nuci melodię tamtych lat

starość spokojem ich otula jakby wiedziała zawstydzona

że miłość jest skarbem najcenniejszym i nic jej nie pokona

wciąż stoją

sobą złączeni

on prosty

ona pochylona

całym życiem wspólnym wrośnięci nogami w miłość tej ukochanej ziemi