Tekst 108 z 138 ze zbioru: Liryki rzucone na porywisty wiatr
Autor | |
Gatunek | poezja |
Forma | wiersz / poemat |
Data dodania | 2023-04-18 |
Poprawność językowa | |
Poziom literacki | |
Wyświetleń | 397 |
bezpowrotnie kawał czasu zamknął drzwi.
bezszelestnie zabrał nawet skrzyp zawiasów.
pomyślałam, że na nowo trzeba żyć,
chwycić w dłonie przyszłe dni nie tracąc czasu.
bez pożegnań zmienić zamki, wytrzeć próg
z przydeptanych śladów gościa, z resztek kurzu.
zapomnienia łaskę może da mi Bóg
no i małą garstkę ciepłych, świeżych wzruszeń.
oceny: bezbłędne / znakomite
oceny: bezbłędne / znakomite
jak się okazało,
/kiedy tylko wyszło szydło z worka/
żebyś po nim co najwyżej dobrze pozamiatał??
Żeby go czym prędzej przeżegnać świętym krzyżem /na drogę/ - i to bez żadnych czułości i pogłosu?
Czym jest garb pamięci, wiedzą ci, których jak naiwne dziecko zmanipulowano, robiąc w przysłowiowego wała /jak ta Polska cała/
to wyraz pięknej polskiej tradycji szlacheckiej, ale... nie za wszelką cenę. NIKT nie może nadużywać naszej dobroci. Jeżeli gościu to zrobił - wskazujemy mu drzwi
i fora ze dwora!
Nie płaczemy nad cudzymi przewinami. Wymieniamy zamki, myjemy podłogi, przecieramy kurze, robimy pranie, przewietrzamy dom
i
MON DIEU,
ADIEU!
A tak bardzo chcę
Nowej drogi