Wsród bezdroży milczenia

Szarych jak zwykła kartka papieru

Brzmi akord jazzu jak tnący szept

Drżący w szkle roztrzskanym o mur

Budząc zapach jesieni o smaku czerwonych jabłek

Jazz jak sen Nowego Orleanu tańczący na dłoni

Dotyka twoich pośladków by w nutach marzeń

Pragnącym dotknięciem posiąść brzmienie

Gładząc oddechy wzniesień gdy zamykasz oczy

Płynąc ziemią skąpaną deszczem

Jesteś jak fala jazzu brodząca boso

W kałużach raju

Do którego rano nikt Nas nie zaprosi