ława ślicznie rzeźbiona

kawałkiem gwoździa

w pulchnej rączce trzymanego

dziecko rzeźbiarza widziało ojca z talentem

co umie stukać gdzie trzeba

czasami puka palcem w czoło

nie czyni tego zbyt często

to skromny człowiek

po pozorach nie sądzi

szczególnie po wyglądzie

gdy spojrzy w lustro

przyjmie każdy widok

nie to co człowiek

zanim wybierze właściwy

gdzie kawa wlatuje

do spragnionej egzystencji

by makiem wypełnić

zardzewiałe czeluście

wchłaniają gorący żar

z nutką zniesmaczenia

soków trawiennych

rozczłonkowanie jaźni

w kwadracie zamkniętym

usilnie wybrzusza proste boki

by okrąg idealny stworzyć

wewnątrz pochylnia

wieńcząca stół na kółkach

inne bez stoją spokojnie

lecz bardzo im nudno

coś za niemożność czegoś

przymus lub wybór walki

by staczanie do przepaści

odkładać do jutra

kawa wypita do miejsca

gdzie jeszcze nie

fale źrenic lądują na podeszwach butów

gdy akurat chichot losu

w pełni podskoku

za powolne oczy

spojrzenie nie nadąża wbiec

między podłogę a podeszwę

do której opatrzność przykleiła

papier ścierny

jednak oddychamy z ulgą

staczaniem można sterować

zwalniać przyspieszać

nawet wjeżdżać pod prąd

na ile sił wystarczy

żywimy nadzieję

że za bardzo nie pogryzie

tylko skąd brać na jedzenie dla niej?

lecz ulga jest niestabilna

jak wariat ujeżdżający normalność

z pytajnikiem o sens

za oknem cholernie niespełniony świat

(z projekcji myśli zrodzony)

często wzajemne wyklucza

marzenia z możliwych dokonań

paskudna kwadratura inności

do pełnego okręgu

kawa prawie wypita

spodeczek wydaje odgłos ulgi

nie przytłoczony ciężarem kubka

z zawartością pragnień

wygładzone fałdy mózgu

szare komórki

wystrzeliły w siną dal kolorów

dziecko nadal rzeźbi realny świat

potencjalnym gwoździem do trumny

pomiędzy ziarenkami kawy

chaotycznie rozsypane

jeszcze bardziej przylegają do blatu