Jaskółki juz uczesały powietrze,

Pozamiatały przestrzeń i wiatr rozpusciły

Dla swojej kapryśnej przyjaciółki, letniej burzy.

Ta, robudzona, zerwała chmury

I z groźnym, dudniącym daleko pomrukiem

Zaczęła spowijać rozgrzaną ziemię i nas samych

W przeźroczysty płaszcz

Utkany z dużych, ciężkich kropli.

Zmoczeni, przesiąknięci, zalani radością

Pobiegliśmy na środek łąki, gdzie słońce

Już rozpalało na nowo barwy kwiatów i traw.

Moja koszula niczym żagiel po sztormie,

Twoja sukienka przytuliła się blisko

A nasze ręce frunęły razem, niby te jaskółki szybkie

Aż upadliśmy bezszelestnie, jak w zwolnionym tempie

Na ciągle mokrą, lecz dla nas już gorącą zieleń.

Bez słowa zatopilem się wTwoich oczu oceanie

Kipiącym mokrą zielenią i błękitem przestworzy

I zobaczyłem jak wyszeptujesz zaklęcia.

Wyłuskałem Cię łapczywie z posłusznej tkaniny

A ustami łapałem cały Twój szept i wszystkie westchnienia

I nie musiałem wcale ich słyszeć, aby je rozumieć.

Moje palce zmienione w zręcznych podróżników

Łapczywie i zachłannie uczyły się geografii na nowo.

Otoczyłem ustami szczyty niezdobyte, doliny niedostępne

Odnalazłem nowe szlaki i zródła upojenia

Wyłuskałem drżącą kobiecość i obdarłem ze wstydu.

Patrzyłem z upojeniem na twoich bioder wiolonczelę,

Na strunę kręgosłupa biegnącą do szyi zwieńczonej złotem.

Fale oceanu pożądania uderzały jedna za drugą

I kołysały mnie, Ciebie i łąkę, w rytm niemej muzyki,

A słonawe kropelki Twojego potu zamieniały się w ambrozję.

Teraz nawet nie wiem czy delikatne drżenia i dreszcze gorące

Sprawiła ta burza, ta ziemia i słońce, czy to upojny zapach łąki

I smiech spełnienia wypłoszył motyla, który uniesiony wiatrem

Rozchylił skrzydła i musnął nas obojga...