Otacza mnie pięć stron rzeczywistości.

Zderzają się w środku łzy,

jakich nie miałam odwagi poznać.

Nasycona po brzegi twoim pacierzem,

modlitwą bez prawa wstępu,

pragnę wręczyć ci zeschłe konstelacje,

obumierający księżyc,

brutalnie odarty z cienia.

Nie chcę, aby dręczyła cię litość,

tęsknota tak bliska przyszłości,

że boję się dalszego ciągu.

To niemożliwe, żeby poranek obudził się

w nieznanych ramach.

Nieprawdopodobne, że mnożą się

we mnie noce, złaknione

ciemnych drzazg wieczności.

Burzliwy jest dzisiejszy rozdział.

Jeszcze gorsza pamięć, dla jakiej mogę

zginąć w oddali, przedostać się

poza zasięg wzruszeń, granice czułości,

dla jakich śni mi się

kolejne pożegnanie do kolekcji.

Zanim przestaniesz zanurzać się

w odmętach wieczoru,

zanim wzgardzi tobą zapieczętowana brama -

przypatrz się oczom trwogi,

strachu, w którym zagubiły się

dożywotnie mgły,

zbyt przejęte wschody światła.

Zakrywam twarz, aby schować

pragnienia, oswoić ziemię z niebem.

Odszukam rozdział - będzie tylko mój.