mam parę powszechnie potępianych skłonnostek,

z których, uważam, powinno się być dumnym.

jeśli chcesz, wyślę ci ich zdjęcie (będą stały w

barwnym szeregu, powyciągane z płycizn, lśniące

od wilgoci) z szumnym podpisem.

po pierwsze: mój egotyzm, niekiedy tak wielki,

jak patos i bzdurność poprzednich zwrotek tego

tekstu (przyznaj: istna żuliteratura, guzoidalne

metafory o mordach jak Sloth z Goonies).

następne: to, że potrafię kochać planktonicznie,

w wielkim rozrzedzeniu.

po trzecie:  podkradam wersy ze snów. ostatnio

wyniosłem jedynie ułamek:

`(...) było odpowiedzią na pytanie ankietera:

`Czy lubisz własną ślinę?` (...)`.

kolejne: moje wszystkie ucieczki w miejscu.

statyczne podróże, z których przywożę prześwietlone

klisze, całe rolki powietrza.

ostatnie: niemożność/ niechęć walki z czwartym.

bycie w sumie zadowolonym, że ktoś

zamurował wejście i na świeżym tynku

rypnął fresk ze stateczkiem, co płynie w nieznane,

unosząc na pokładzie szkielety załogi.