wymyślam cię kompletnie swojską i nieoniryczną, 

pełną surowej poczciwości i czasami nie dającego 

się znieść pragmatyzmu. ponadto: w ludowych 

motywach, niczym gliniana sosjerka 

cała w pstrokate kwiatki. 

masz być w klimacie moich obrośniętych 

szczeciną neologizmów, którym to zdarza się 

przemykać za sklepem w skarpetach 

założonych do sandałów, 

ty – tycjanowłosa i roztyta, pachnąca ciepłym 

potem i kapuśniakiem, zawsze uśmiechnięta, 

czasami w piegach, wiecznie tępo, kretyńsko radosna. 

nie tyle `odmagiczniona`, co `zniemagiczniała`. 

ty – bez grama mistyki, oleista i karczemna, 

taka, od patrzenia na którą człowieka 

zaczynałaby brać chęć mazania ścian rybim 

tłuszczem, śpiewając przy tym arię 

o skąpanym w maśle Shreku. 

jedynie imię ma być w tobie dzikie, bo nie z tych 

stron, nieoswajalne. imię nocne, szepczące 

szeherezadyzmy, zamorsko-brytyjsko-czort-wie-jakie, 

imię osobne i tajemne, tylko twoje. imię-szkatułka, 

w której ukryję ci ­­lampkę oliwną 

z niegasnącym płomieniem. 

twórz się, choć nie wiem, po co.