witaj na kartach książki 

Moje Przygody w Krainie Plot Twistów, 

gdzie ciągle mieszają się formy, po bohaterów 

przylatują ptaszyskokształtne idee, by schwycić 

w szponiaste grabska, zatargać na wiece i pola walk. 

tu zachodzą cudowne łamane na cudaczne wypadki, 

dajmy na to okazuje się, że laska, która 

przyniosła do naprawy smartfona, czy 

przylazła do salonu, w którym pracuję, 

by kupić kolczyki do nauki języka tigrinia, 

zestaw designerskich maczet-thermomixów 

lub cokolwiek innego i zaczyna wydzierać się 

na mnie, pracującego w usługach biedaczynę 

z wiecznie doklejonym, służbowym uśmiechem, 

że co to za porządki, jak to: `nie ma` 

albo `czemu, kurwa, tak drogo`, ta samonakręcająca się 

sprężyna, co krzyczy że jak śmiem jej nie znać, ona jest 

przecież Fagata, co ja, pod kamieniem żyję, 

ta andydama, która po ledwie chwili od wejścia 

już nie tyle pulta się, co zapluwa jadem, 

wpada we wściekłość dziką i nie do okiełznania, 

po czym, chcąc mi wymierzyć siarczysty policzek 

za samo tylko nieodzywanie się 

i niereagowanie na wrzask, 

traci równowagę, wpada na szklany stolik, 

roztrzaskuje głową jego blat, 

po czym wstaje z rozoranym policzkiem 

i jeszcze głośniej wyje, że została oszpecona, 

okazuje się nie być żadną Fagatą (ktokolwiek to jest), 

tylko otyłym pięćdziesięcioośmiolatkiem spod Małkini, 

Grzegorzem Dragstoriewem, bezrobotnym 

frustratem, którego za notoryczne pijaństwo 

wylano z huty szkła `Cementeks`. 

zabawnie w mojej książce, prawda? 

co rozdział to jak nie ucieczka wartburgiem 

przed hordami snycerzy zombie, 

to smok z lechowałęsowskim wąsem, 

który wygłasza odczyt o partenogenezie Hatifnatów. 

powieki nasuwające się na gałki zamykanych oczu 

nie są kartkami. jest nimi czysta czerń, 

która dzięki temu powstaje. 

czytaj dalej. nie chcę spoilerować, ale za dwa 

rozdziały z rozharatanego policzka pseufoFagaty 

zaczną wychodzić światłowodowe robale. 

oblezą cię, oplotą. zacznie się transmisja 

danych o szczególnym znaczeniu.