Część III.

Rozdział I. Przebudzenie

Wiktor obudził się nagle, gdy jego oczy oślepiły światła zbliżającej się z rykiem ciężarówki. “To tylko sen” - przeszło mu przez głowę, kiedy rozejrzał się po swoim dobrze znanym pokoju i pomału zaczął uspokajać oddech. “To tylko sen...” - powtórzył do siebie w myślach, tak naprawdę nie wiedząc, co o tym wszystkim myśleć.

W nogach na łóżku zwinięta w kłębek księżniczka-tymczasowo-kotka Jaśmina spała w najlepsze.

- Jaśmino, śpisz? - Wiktor spróbował nawiązać myślowy kontakt.

- Nie, już nie śpię. Ktoś postanowił mnie obudzić bladym świtem - mruknęła w myślach Wiktora kotka i otwarła jedno oko.

- Jaśmino, czy ty też miałaś ten sen? Byłaś w moim śnie?

- Nie, skądże. To tak nie działa. Sen był twój. Ja go tylko sprowokowałam.

- Widziałem we śnie rzeczy, których ty nie mogłaś widzieć, bo cię tam nie było. Jak to możliwe? - kontynuował myślowy dialog z kotką Wiktor.

- Ba, skąd ja mam to wiedzieć? W takich przypadkach nasz nadworny czarownik – ten nieudacznik i zdrajca Notimerus – zwykł mawiać, że magia jest wielka. Może rzeczywiście i tak jest. A co konkretnie ci się przyśniło?

Wiktor opowiedział Jaśminie swój sen ze szczegółami. Kotka nie ukrywała zdziwienia.

- No proszę, czyli wieś ocalała... Gdybym wiedziała, że armia szkieletów zostanie rozbita, zanim się sformuje...

- A co by to zmieniło?

- No, nie wiem... Może udałoby się i na zamku powstrzymać szturm orków, a tak... No, ale to już daremne żale.

Zamilkli oboje, pogrążając się w swoich myślach. Nagle Wiktor przerwał milczenie:

- Jaśmino, pokaż mi swój medalion na obroży.

- A co z nim nie tak? - przesłała myśl do chłopca kotka.

- Po prostu chodź tu i pokaż go mi.

Jaśmina zbliżyła się do chłopca, a ten zdjął jej skórzany rzemień z szyi i przyjrzał się uważnie klejnotowi, który go ozdabiał. Był to szary, owalny kamień z rzadka poprzetykany czarnymi żyłkami. Wiktor pokazał go Jaśminie.

- Widzisz? Jest szary i matowy. A twoja ciotka Taris mówiła w moim śnie, że im więcej jest w nim many, tym bardziej szmaragdowy jest jego kolor. Coś mi się wydaje, że ten czarodziejski medalion jest bardziej pusty niż pełny...

- Mrrr... - zamruczała w jego głowie Jaśmina - rzeczywiście. W Nordii, kiedy widziałam go własnymi oczami po raz ostatni, był intensywnie szmaragdowy. Przejście przez portal musiało kosztować sporo many... Pewnie i utrzymanie mnie w kocim ciele też nie obywa się bez jej udziału. I to tłumaczy, dlaczego ten czarodziejski motylek, którego pokazałam ci przy naszym pierwszym spotkaniu, był taki nietrwały...

Między chłopcem i kotką znów zapadło milczenie.

- Boję się, że bez uzupełnienia many w medalionie może stać się coś złego - pomyślała w głowie Wiktora Jaśmina-tymczasowo-kotka. Ciotka przecież w ogóle planowała, że spędzę w ciele kota tylko parę chwil. A ile to już przeszło? Miesiące...

- A nie próbowałaś znaleźć gdzieś źródła many w naszym świecie? - zadał myślą pytanie Wiktor.

- A jakże. Właściwie cały czas to robię. Ale niczego nie czuję. Wasz świat jest mało czarodziejski.

- No to mamy problem – markotnie pomyślał Wiktor w stronę kotki.

- Ba! - odpowiedziała myślą Jaśmina - żeby to jeden... I jeśli już mowa o problemach, to najwyższy czas rozwiązać choć jeden z nich. Dzień już wstał, a Szynka Babuni wciąż zamknięta w lodówce. Do dzieła, sir Wiktorze!

Rozdział II. Co jest najlepsze w życiu?

Szare, listopadowe dni mijały jeden za drugim, nie przynosząc wiele nowego. Szkoła, praca, a w przypadku Jaśminy - leniwe wyglądanie przez okna w przerwach między posiłkami i grzebaniem w kuwecie. Żadnej magii, żadnych przygód. Ba, czy taką wegetację w ogóle można nazwać życiem? Lecz piątkowy wieczór przyniósł ożywczy powiew. Rodzina siedziała w dużym pokoju, nazywanym z rozmachem “salonem”. Właściwie każdy zajmował się swoimi sprawami we własnym telefonie. Tylko jeden Piotr skakał leniwie po kanałach TV. Nagle zatrzymał się i rozpromienił:

- “Conan Barbarzyńca”! No, chłopaki, zostawcie telefony! Przed nami seans filmowy!

Wiktor i Maks ciekawie podnieśli głowy znad swoich gadżetów. Nawet Jaśmina, drzemiąca na małej pufie, otwarła leniwie oczy.

- Piotrek, no co ty? - odezwała się Anna, również podnosząc oczy znad telefonu – Chyba żartujesz... Przecież to nie jest film dla dzieci... To jakiś horror.

- Aniu - podjął Piotr - przecież to klasyka. “Conan Barbarzyńca” z Arnoldem. To nasze dzieciństwo...

- Może twoje. Ja takich koszmarów nie oglądałam. I chłopcy też nie powinni. Potem spać nie będą.

- Kochanie, nie przesadzaj... To przecież taka bajka. Oni tam w tym swoim Tik-taku gorsze rzeczy mają. A tu choć fabuła jest...

- No, nie wiem, nie wiem... – Anna nie była przekonana – ale jak się będą budzić z krzykiem w środku nocy, to ty ich będziesz uspokajał.

- Słowo harcerza! - raźno podjął Piotr - będę ich uspokajał.

- Ale ty przecież nie byłeś w harcerstwie...

- Ty to się zawsze musisz przyczepić do szczegółów...

Anna westchnęła, zabrała telefon i wyszła do sąsiedniego pokoju. Piotr z chłopcami i Jaśminą pozostali przed telewizorem. Conan zdecydowanie zawładnął wyobraźnią chłopców.

- Tata, a jak by Conan był w Roblox, to by wszystkich ownował? - zapytał w pewnej chwili Maks.

- No co ty! - Wiktor wyraźnie się nie zgadzał - przecież on ma tylko miecz, a z mieczem przeciw karabinowi nie wygrasz.

- Ale ile on ma HP... - rozmarzył się Maks.

- Panowie, cicho. Oglądamy - uciął rodzący się spór Piotr.

Mimo że film skończył się późno, chłopcy w swoim pokoju długo jeszcze nie mogli zasnąć. Maks zastanawiał się, ile tak naprawdę HP miał Conan i czy aby na pewno ze swoim stalowym mieczem nie dałby rady na Robloxowych strzelankach. Wiktorowi ganiały po głowie różne myśli. Jaśmina, która już na stałe nocowała w pokoju dzieci, również nie mogła znaleźć sobie miejsca.

- Jaśmino! - pomyślał Wiktor.

- Mrrr... - usłyszał w swojej głowie w odpowiedzi.

- Tęsknisz za domem? Za Nordią?

- Mrrr... A jak myślisz? Tęsknię.

- Ale przecież tu nie jest ci źle. Masz jedzenie. Wszyscy cię lubią. Nawet mama już się do ciebie przyzwyczaiła...

- Pamiętasz, co powiedział Conan, kiedy go zapytano, co jest najlepsze w życiu?

- No, ba! Jasne! “Rozbić wrogów, widzieć ich na kolanach i słyszeć lament ich kobiet” - Wiktor starał się w myślach nadać swojemu głosowi niski ton Conana Cymeryjczyka.

- No to wiedz, że on nie miał racji...

- Jak to? A co jest najlepsze w życiu? - zdziwił się w myślach Wiktor.

- Otóż, mój drogi, Conan zupełnie nie miał racji. W życiu najlepsze jest to, by spoglądając za siebie nie żywić życzenia zrobić czegoś inaczej, niż się zrobiło. To taka elementarna uczciwość wobec siebie samego. Bez niej najlepsza szynka przestaje smakować... - Jaśmina zamilkła na chwilę - I nawet widok pobitych wrogów na kolanach wtedy nie cieszy.

- To znaczy... - podjął myśl Jaśminy po długim namyśle Wiktor i jej nie dokończył, pogrążając się w zadumie.

- ...to znaczy - kontynuowała Jaśmina, że nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym pozostała tu, w tym świecie... W tym świecie... kotem. Nie ma takiej szynki, która byłaby tego warta...

Rozdział III. Na budowie

Następnego ranka Piotr po śniadaniu zaczął zbierać się do wyjazdu na budowę nowego domu.

- Może weźmiesz chłopaków ze sobą? - zaproponowała Anna - dziś świeci słońce i nie jest zimno. Oderwą się trochę od swoich telefonów i poodychają świeżym powietrzem. Dobrze im to zrobi.

- W sumie, czemu nie? - odpowiedział Piotr - Chłopcy, ubierajcie się ciepło, jedziemy zobaczyć nasz nowy dom.

Jaśminę, która dotąd przyglądała się domownikom z wysokiej półki w przedpokoju, ta wymiana zdań mocno zaciekawiła.

- Wiktorze! - zaczepiła myślą chłopca, kiedy ten przechodził koło jej stanowiska na półce - ja też chcę pojechać! Umieram tu z nudów!

- No to coś zrób - odpowiedział w myślach Wiktor, skupiając się na poszukiwaniach swetra, rękawiczek i jakiejś czapki, która nie miałaby za bardzo obciachowego pompona.

Jaśmina zeskoczyła z półki i siadła pod drzwiami wejściowymi do mieszkania.

- Tata, tata! - krzyknął Maks – kot też chce jechać! Weźmiemy kota? Proszę...

- To nie jest kot, tylko kotka - poprawił Wiktor – i tak w ogóle, to nazywa się Jaśmina.

- A skąd wiesz? - zapytał Maks.

- Sama mi powiedziała - odparł Wiktor, wzruszając ramionami, bo wiedział z doświadczenia, że do jego młodszego brata najlepiej trafiają najprostsze rozwiązania.

- A... No tak... Jak tak, to tak. Kotka Jaśmina. To nawet tak ładnie - Maks zamyślił się na chwilę - Tato! Weźmiemy kotkę Jaśminę ze sobą? Jej się tu na pewno nudzi...

Dzieci, nawet bez udziału czarów, potrafią czasem bardzo celnie trafiać w sedno spraw. Chwilę potem, chcąc nie chcąc, Piotr dostawał z głębokości szafy plastikowy transporter, do którego Jaśmina bardzo ochoczo weszła. Nader ochoczo jak na kota. I tym sposobem wkrótce wszyscy razem zajęli miejsca w starym oplu, by ruszyć na spotkanie przygody. Wiadomo wszak, że każda droga wiedzie wprzód, i wprzód, a czasem wystarczy wykonać jeden krok, by ruszyć w bardzo daleką podróż.

Tym razem droga nie zawiodła naszych bohaterów bardzo daleko, bo już po dwudziestu minutach Piotr zaparkował opla na piaszczystej drodze przed wiejskim domkiem w budowie. Był to niewielki budynek, położony na samym końcu wsi i końcu ślepej, wąskiej, polnej drogi. Stał samotnie, otoczony polami. Najbliższy sąsiad, prowadzący na kilku hektarach ogrodnictwo, mieszkał o kilometr dalej. Powiedzieć o tym, że była to nader spokojna okolica, to nic nie powiedzieć. Była to okolica bajkowa. Pola, widoczny na skraju działki wał przeciwpowodziowy, a za wałem rozpoczynał się dziki las łęgowy. Łęgowy, czyli zalewany od czasu do czasu przez przepływającą kilometr dalej rzekę. W lesie można było znaleźć niewielkie jeziorka porosłe tatarakiem, a na jeziorkach bobrowe żeremia. W gęstwinie poszycia kryły się lisie i borsucze nory oraz wiele, wiele innych tajemnic. Na brzegu lasu, tuż za wałem, rozpościerał swoje grube konary potężny dąb, liczący sobie na pewno kilka wieków.

Dla Jaśminy, która po wyjściu z transportera ostrożnie wciągała w nozdrza przynoszone przez wiatr wonie, od razu stało się jasne, że to dobra okolica. No, a jeśli nie dobra, to na pewno ciekawa. O wiele ciekawsza niż miasto, w którym spędziła ze zmiennym szczęściem ostatnie miesiące.

Piotr rozmawiał z robotnikami układającymi na dachu brązową dachówkę, Maks z zacięciem rozkopywał ogromną łopatą górę piachu, jaka piętrzyła się na małym klombie przed domem, Wiktor próbował złapać zasięg w telefonie, a Jaśmina pomału obchodziła budynek, wciąż uważnie węsząc. Kiedy wyszła zza rogu, otwarł się przed nią widok na wał i rosnący za nim dąb. Coś w tym drzewie przykuło jej uwagę. Koty nie widzą zbyt dobrze na odległość, ale doskonale dostrzegają ruch. A w gałęziach dębu coś się wyraźnie poruszało. Coś dużego i czarnego. Coś, co nakryło Jaśminę gwałtowną falą wspomnień.

- Nestor! - pomyślała głośno Jaśmina i pędem rzuciła się długimi susami przez pole oddzielające dom od wału przeciwpowodziowego.

- Jaśmina! - krzyknął cicho Wiktor, podniósłszy głowę znad telefonu. I sam puścił się biegiem przez pokryty szronem nieużytek.

Piotr nadal zajęty był rozmową z majstrami. Maks kopał coraz większą dziurę w ogromnej górze piasku.

C.D.N.