5.

nie było łatwo wyjść jeszcze za dnia

iść polną drogą po roztopach

ale świeciło słońce i cień się kładł

długi cień na wykrotach

kamienie pod butami syczały jak węże

niewyspane nierozmowne jeszcze

za to dęby strute i nagie

wyszeptały mi balladę

o domu i o ludziach

o lesie o sadzie

zrozumiałam że dom szybko umiera

bez ludzi tak kiedyś jak teraz

i odeszłam jak po pogrzebie

szybko nie patrząc za siebie

a drzewa za mną krzyczały

nie odchodź nie odchodź

potem bluszczem ożyły nieco

i jak kopce pod krecim naporem

ożywiły łąkę i wiosnę

dzwoniąc nagłym gęsim klangorem

tylko chwilę trwało zdziwienie

a już rzeczki szum wił się w łozach

i trwoniłam blade spojrzenia

na zgrzybiały i przegniły chorał

widok jednak ożywał powoli

słońcem które świeciło natchnione

nie potrafię wyjaśnić wizji

drżącej i prześwietlonej

ale jedno wiem bo to czuję

że to Bóg się nad światem pochylał

właśnie gdy szłam polną drogą

niepodobna do z mgły motyla