Zastanawiam się poważnie,

czy weganki, karmiąc dzieci –

niemowlęta własnym mlekiem,

czują sprzeczność. Łamią przecież

swe zasady wyznawane –

żadnych jadeł odzwierzęcych!

Nigdy jajek, sera, miodu…

Zgroza dzieci mlekiem męczyć!

Jak to więc z pokarmem matki?

Mleko złe, a jest potrzebne?

Nawet bardziej – nieodzowne?

Te sprzeczności krążą we mnie.

Co do mięsa – zło najgorsze.

„Zbrodnia”! – kto zasadom wierny…

(chociaż człowiek, w swej naturze,

jest gatunkiem wszystkożernym).

Wegan sprawa, kiedy wierzą,

że wystarczą im roślinki,

są dorośli w swoim życiu…

Lecz ich dzieci – to nie świnki.

Nie są inwentarzem żywym,

lecz człowiekiem z urodzenia,

potrzebują, kiedy rosną,

mleka, mięsa do zjedzenia.

Dla rozwoju mózgu dziecka

witamina „be dwanaście”

w mięsie tkwiąca jest potrzebna

przez lat życia kilkanaście.

Skrajne diety nie dla dzieci…

Me pytanie zawrę w słowach:

„Czy weganie, dla zasady,

mogą zdrowiem ich szafować”?