Bardzo podoba mi się ten wiersz i to nie tylko dlatego, że też mam mazowieckie serce, ale przede wszystkim dlatego, że bardzo obrazowo pokazuje uczucia nostalgii, tęsknoty oraz swoistego wewnętrznego rozdarcia. Natomiast w warstwie poetyckiej wiersz ten mocno kojarzy mi się z poezją Sereny. Co prawda Serena zazwyczaj pisze dwunastozgłoskowcem, A Marcin ten wiersz napisał trzynastozgłoskowcem, to sposób obrazowania jest bardzo zbliżony. No i Serena na ogół rymuje w strofach wersy pierwszy z trzecim oraz drugi z czwartym, a Marcin rymuje tylko drugi z czwartym.
Natomiast z przykrością muszę stwierdzić, że - być może zupełnie przypadkowo - wers pierwszy pierwszej strofy odbiega konstrukcją od pozostałych, gdyż ma dwanaście zgłosek, dlatego i średniówka wypada w nim po szóstej zgłosce, a nie po siódmej, jak w pozostałych wersach. A to trochę zakłóca doskonały rytm całości. Tę drobną usterkę można wyeliminować, dodając na początku pierwszego wersu słowo "wciąż".
No i ostatnia uwaga. Nie rozumiem, dlaczego "Cumulusy" i "Cirrusy" pisane są wielkimi literami, skoro w całym wierszu takich liter się nie używa? Czyżby to wpływ języka niemieckiego? Za te dwie usterki jestem gotów odjąć po pół punktu, a że takiej możliwości nie ma, dlatego odejmuję od poprawności językowej.

Ja też mam mazowieckie serce i mazowiecką duszę, więc nie przejdę obojętnie obok tego wiersza. A wiersz jest niezwykle piękny. Wiersz pełen nostalgii i miłości. Mieć dwie ojczyzny to coś niezwykłego, a obdzielać je miłością to wielkie wyzwanie. Tobie się to udaje. Podziwiam.

Dziękuję za pochlebstwa :)


Janko, miło mi, że pomimo wszelkich nieporozumień znalazłeś czas i chęci na wyczerpujący i wnikliwy komentarz mojego wiersza :) Za trafną poprawkę "wciąż" dziękuję i chętnie przejmuję do oryginału.

Ze względu na kulejącą interpunkcję (i nie tylko) zdecydowałem się usłuchać porad pochodzących z komentarzy i pisać wszystko bez znaczków i z małej litery. Nie wiem jak się zachować jeśli występują imiona własne?