Pierwsza część utworu mocno kojarzy mi się z romantyczna wizją przeżyć Konrada (może przez te miliony). Druga część jakby z naszej rzeczywistości... Całość, jak dla mnie, jest pytaniem o granice między dobrem i złem, która powinien nosić w sobie człowiek.

Podobno szczęśliwy jest ten, kto nie patrzy ani w przyszłość, ani w przeszłość, a wyłącznie w teraźniejszość :)

Człowiek musi być jednocześnie

żaglem
sterem
i okrętem

a ten nie może płynąć gdziekolwiek/ dokądkolwiek - i bez bieżącej korekty własnego kursu. Na tym oceanie takich jak ty w łupinie życia są miliardy.

Przeszłość i przyszłość są po to, byś je stale non-stop synchronizował. Ignorowanie tego, co było i co jest, przypłacasz własną katastrofą

Wiersz opisuje stan, w którym ta katastrofa - na twoją własną prośbę - już się dokonała (patrz nagłówek i kolejne wersy). Daremne żale, próżny trud, bezsilne złorzeczenia...

Idziemy na dno

Czymkolwiek pisane - duszą czy palcem na wodzie -

(vide tytuł poetyckiego cyklu)

wszystko już się stało,
I RAZ TOBIE DANEGO CZASU NIE WRÓCISZ

skakał wdychał michał
z nim skakała zośka
cenny czas przekichał
pękła czasu krucha ośka

Jaki jest patent na murowaną przegraną?

stąpam powoli
nie próbuję uważać

oczy nie patrzą w lustro

(patrz tekst)

Taki?