Życia drogi przemierzam jak ślepiec

potykam się

upadam

ledwo

własnego ciała dżwigam ciężar

ostre kamienie krwawo kaleczą stopy

dziwne

nic nie boli

w ramionach niosę siebie żeby przy własnym zatrzymać grobie

i cisza

nic się nie dzieje

pochowałam ciało

żeby w duszy

odrodzić nadzieję