Przyjaźń z samotnością - wyznanie niecodzienne. Samotność nucąca piosenki Demarczyk - niezwykłe. Piękny wiersz. Mnie poruszył.

To rzeczywiście dobra przyjaciółka. Może nawet trochę zazdroszczę?...
Ciekawy wiersz.

No co Ty lilli .. nie zazdrość. To nie jest żadna przyjaciółka, to `bluszcz` ;)

ajw, samotność w tym wierszu jest bardzo pociągająca. Ale zapewne ma jeszcze i inne twarze.
Ja tak tylko trochę...

Bardzo ładnie i spokojnie poprowadzona myśl zakończenie ujmujące :)

piękny wiersz i losy samej Demarczyk bardzo pasują do treści.

Tytułowej historii przyjaźni tutaj i "nie ma"... i - jednocześnie - "ma". Nie ma tutaj jej, bo nie jest to obraz dynamiczny, wypełniony zdarzeniami w czasie przeszłym (co stanowi przecież istotę pojęcia historii) w rodzaju np. "...siedziała na przystanku... spadł deszcz... otworzyła nad nami cytrynową parasolkę... itd., itp." Wszystko to, co przed Czytelnikiem w wierszu się jawi, to czysta statyka, trwanie, zawieszenie w czasie; co by nie było, dzieje się TERAZ: /ona/ "klęka koło mnie", "patrzy w oczy", "nuci piosenki Demarczyk", "słucha ze zrozumieniem", "uspokaja płomieniem świecy", "opiekuje się jak chorym"...

A jednak mimo wszystko jest to jednak - historia. Wprowadza w nią jeden tylko wers: "pogodziłem się z samotnością". To jest POCZĄTEK tej pięknej przyjaźni...

Co będzie dalej, czas przyszły pokaże.

Życie, wiele sekretów ma i wiele sposobów zna, to raczej nie my je, lecz, ono nas, może zaskoczyć,lub nie, gdy tego chce...