Wzniósł koc błękitu mlekiem chlapnięty 

Zanucił przy tem świst drzew wygiętych 

Okrasił dynię powłoką złota 

Nocy wygonił smoły pomiota

Upstrzył groszkami odwrotną stronę 

Zawyły cienie żądzą wzniesione 

Zawiesił talerz żywych srebrników 

Dzień mimochodem zbił z pantałyku

Czapkę spoconą zatknął na wieszak 

Stwierdził, że dobre jest co namieszał 

Walka tych tworów zrodziła mity 

Sprośnych wieczorów, nadziei świty