We mgle podążam pod łąki skraje, w piersi już dudni potęgi grzmot.  

Rykiem rozedrgam leniwą zgraję, w leśnych istotach rozbudzę wzlot.  

Przynajmniej zanim nie rykłem jeszcze, bo gdy opary pierś opuściły  

Efekt mizerny – nie w myśl tej pieśni – sen liści tylko spokój zmąciły.  

Ba! Ale rogów to mam koronę – grubą jak słoni drzewce sprzed laty.  

Obedrę nimi samców wątpliwych, do kości zdejmę skóry im płaty.  

Lecz co się dzieje dziwnego ze mną – rogi coś słabo wbite w mój łeb.  

Słychać gałęzi drzew szepty śmiechu – przyprawił rogi ci stary kiep.  

Posłuchaj teraz! Czy w lędźwiach moich nie gra hormonów milion wykwit?  

Kiedy upuszczę żądz – kwil skowronek zwiastować będzie potomka świt.  

Wreszcie udało się dosiąść jedną, jedyną łanię co miała lęki.  

Lecz miast jelonka poczęła sarnię – dołóżże dziecię w czarę udręki.  

Tak też upłynął sens mego życia – jeleń osiwiał – łamliwe włosy,  

Chwiejny, zmarszczony, rogi wciąż trzyma i słyszy stale podszeptów glosy.  

Próbował zrzucać w chwilach zwątpienia - nic to nie dało, bo odrastają.  

Co roku po nich na łące ślad, mchem okraszone w kurhan zmieniają …  

… jelenia myśli, ciało i świat.