Dialog utykający

Skurczyłem się już minimalnie,

aby nie było mi żal tamtej wiosny,

szelestu utykającego dialogu,

takiego jak pierwsze przebiśniegi.

Zawróciłem dumną, samczą łzę;

chichotała w karcianym domku,

była pierwszym, istotnym pęknięciem.

Ten skurcz powracał,

dotykał przerażonej nagości słów,

zaskoczonych porankiem.