Stałem na kamieniu, który miał się nie skruszyć 

I oto brodzę po kostki, usta pełne wody 

Zamknąłem krzyk by na powierzchnie nie wypełzł 

tak dławię się tobą stłumiony na siłę 

jesteś moją śmiertelną chorobą 

Jest też nadzieja, szyderczo wypowiedz 

rygluj na amen każdą z dwóch powiek 

Rozdziera na strzępy pazurem pozorów 

kończy przed startem z impetem legionów 

Jestem choć, nie chcę 

a trwać w sobie muszę 

Jestem ulotny tak złudny jak koniec 

ulecieć chcę wyżej by zamknąć cię wreszcie 

a ty wciąż uśmiercasz unikasz i znikasz 

kładziesz na usta powietrze cierpienia 

próbuję coś szeptać, barwić i zmieniać 

na czole mam rysę, co rośnie do serca 

tak bardzo się jąkam by w końcu wykrzyczeć.. 

ktoś ukradł mnie dawno. złodziej niezłapany 

zatkaj mi uszy bo nie chcę już soli 

powiedz dlaczego ten strach aż tak boli? 

uszyj nas utkaj, maszynę masz w rękach 

wyłącz ją proszę gdy przyjdzie mi klękać 

mam cię w opuszkach, dotykiem wciąż czuję 

gdy tylko je zbliżę ty igłą ukłujesz 

sięgnij po siebie i patrz w końcu szczerze 

mam ja to i ty masz, gdy wargę przygryzasz 

umyję twe stopy i znów będziesz czysta 

poczuj to co ja. zbliż swoje usta 

chodźmy tak marzę by złapać tlen w płuca 

karą jest ten czas co zmienia się w nieczas 

dość by przez szybę widzieć cokolwiek 

chcę znów oddychać! nie patrzeć spod powiek.