Jestem niestały jak piasek klepsydry 

Czasem się mierzę i znikam w głąb wydmy 

Kości tak blade co usta sznurują 

Sypią się we mnie i w żebra wciąż kłują 

Zniknąć na chwilę swą gorycz połknąć 

Zdjąć szybko buty i wkoło się kręcąc 

Łapać tę marność i ściskać na wieczność 

Jestem też furią i w łóżku się chowam 

Będę ją tworzył dopóty nie skonam 

W głąb każdej duszy jak duch wniknąć pragnę 

Jednym z dwu lęków jak stwórca zawładnę 

Zapomnieć najtrudniej choć pamięć zawodzi 

Lustrem swych wytchnień już sobie nie szkodzić 

Kamień mam w sobie co żarem się świeci 

W oczach furiata widać wciąż dzieci 

Zapalam lampę od siedmiu złych nocy 

Chowam pod stosem kołder i kocy 

Musztrę masz przetrwać zacisnąć zęby 

Poczuj w około zapach jej mięty